Ons tripje naar Barcelona.

We zijn al vaker in Barcelona geweest en hebben daar van alles en nog wat bezichtigd. Het is een hele mooie stad, bekend om Gaudí, de Sagrada Familia, de Ramblas enz. Deze keer had het bezoek aan Barcelona nog een heel andere reden. Twintig jaar geleden hebben we in La Paz in Bolivia tegenover ons hotel een meisje leren kennen. Ze was destijds 14 jaar oud. Ze verkocht water, zakdoekjes, losse sigaren en sigaretten enz. in een standje tegenover ons hotel. Haar vader was destijds pas overleden en samen met haar moeder en broers probeerden ze het hoofd boven water te houden. Ze vroeg me destijds van alles en nog wat. Waarom spreek je eigenlijk Spaans? Ik vertelde haar dat ik dat had geleerd omdat we ons Foster Parents kind wilden bezoeken in de Altoplano in Bolivia. Hoe heet je eigenlijk? Ik?.....ik heet Irma zei ik. Nee zei ze, zo heet ík, maar hoe heet jíj eigenlijk? Nou… dan zijn we naamgenoten, want ook ík heet Irma. Het contact werd gelegd en bij thuiskomst in Nederland besloten Huub en ik dat we haar en haar familie financieel een beetje wilden ondersteunen. We stuurden wat dollars op en verpakten dat zorgvuldig in aluminiumfolie zodat het niet voor anderen in de envelop zichtbaar zou zijn. Amerikaanse dollars kun je op iedere straathoek in Bolivia wisselen voor Boliviano’s. Zodra zij het geld had ontvangen liet zij ons dat weten en maakten wij weer een nieuw pakketje. Het contact is gebleven totdat we op een gegeven moment geen respons meer kregen. Wat vonden we dát onbegrijpelijk en jammer. Het duurde een poosje maar toen kwam het antwoord. Irma was verhuisd (noodgedwongen) naar Barcelona om daar te proberen een beter bestaan op te bouwen. Wát een lef! Ze verbleef er toen namelijk illegaal én in haar eentje! Inmiddels heeft ze een gezinnetje. Ze is getrouwd met een Boliviaanse man en heeft inmiddels een schat van een dochtertje: Mikaela. We hebben haar en haar dochtertje tijdens ons tripje naar Barcelona ontmoet en het dat was werkelijk ongelooflijk mooi. Helaas kon haar man er niet bij zijn want die was uitgerekend díe dag geopereerd aan zijn neus. Volgende keer beter! We hebben besloten weer wat vaker contact te hebben, zeker nu we bijna de helft van de tijd in Spanje wonen.

Voor de rest was ons verblijf in Barcelona heerlijk. Omdat we de nodige bezienswaardigheden in Barcelona in het verleden al hebben gezien hebben we vooral de niet toeristische steegjes doorkruist en zo het echte Spaanse stadsleven opgesnoven, maar ook hebben we gelopen door de “PC Hooftstraten” van Barcelona. Wát een prijzen voor die spullen van bijvoorbeeld Dior, Versace en al die andere gigantisch grote modemerken. Daar gaan we alleen maar naar kijken maar aankomen niet! Maakt dat is óók leuk! Verder zijn we natuurlijk over de Ramblas gelopen met zijn leuke kioskjes en standjes en de menselijke “standbeelden”. Op de Ramblas was ook een erotisch museum gevestigd en als lokkertje hadden ze een Marilyn Monroe lookalike op een balkon gezet. Met een blazer onder haar rokje moest ze de aandacht trekken van de voorbijgangers, zwaaien, roepen en kushandjes uitdelen. Het zal je beroep maar zijn! Verder de geveltjes van Gaudí bekeken. En dan natuurlijk de haven van Barcelona met het standbeeld van Christoffel Columbus en de mooie gebouwen eromheen.

De heenreis naar Barcelona ging vrijwel vlekkeloos. In de trein kon je een kaartje kopen en met slechts één overstap zouden we er ongeveer 4 uur en een kwartiertje over doen. De treinen reden, net als in Nederland, niet op tijd. Maar het woord mañana is ons inmiddels wel bekend en geduld hebben in Spanje is een schone zaak! De eerste trein was de expres trein. Waarom die zo heette is mij een raadsel want het was gewoon een ordinaire stoptrein. Gelukkig wel met fatsoenlijke zitplaatsen. De tweede trein was een ander verhaal. In de trein waren alleen hard plastic stoelen. Als je een beetje bipspartij hebt dan heb je geluk, anders is het behoorlijk hard zitten! Niet comfortabel te noemen.

De terugreis was pas echt apart. We hadden de keus om ’s morgens om half 10 te vertrekken, dan zouden we niet hoeven overstappen. Het zou dan weer de exprestrein zijn, die met die meer comfortabele stoelen. Ook zo fijn voor de rug van Huub. Óf we moesten de trein nemen van half 5. Dat betekende dan wel dat we tot die tijd met onze bagage door Barcelona moesten zeulen want we moesten ’s morgens vroeg 11 uur al uitchecken uit het hotel. Plus zouden we moeten overstappen en het overgrote deel van de reis weer op die harde stoelen zitten. De keus was vlug gemaakt. Dán maar vroeger naar huis. De trein vertrok nagenoeg op tijd! Eenmaal in de trein vroeg Huub nog eens aan me (hij wil altijd alles driedubbel checken) of ik nóg eens wilde navragen of we inderdaad niet hoefden over te stappen naar Benicassim. Kom nou zei ik, nergens voor nodig, dat heb ik gisteren toch al gevraagd? Uiteindelijk stopte de trein bij een station en op het informatiebord konden we inderdaad lezen dat die trein ook zou stoppen in Benicassim. Hehe probleem opgelost! Een paar haltes verder stopte de trein bij een station en iedereen ging van boord. Een meisje keek me aan en zei: “Ya hemos llegado”…………… (We zijn er!). Nee zei ik, wij moeten naar Benicassim en wij bleven dus zitten. Huub werd een beetje panisch….. Blijf nou zitten zei ik nog. Na een 5 minuten zette de trein zich weer in beweging alleen ging hij weer terug richting Barcelona! ……Oeps !! Aan iemand die verderop in de trein zat ging ik vragen waar die trein nu eigenlijk naar toe ging. Nou.. die gaat eerst weer een minuut of 5 terug richting Barcelona en dan gaat hij over een ander spoor weer de andere kant uit. Zoiets zou in Nederland onmogelijk zijn. Schitterend….VIVA ESPAÑA !!!!!!

Een ander verhaal was nog dat we met een behoorlijke vaart reden toen opeens de machinist de coupé in kwam lopen en naar het toilet moest. We reden dus even op de automatische piloot. Jaja….VIVA ESPAÑA !!!!

Hoe dan ook het waren een paar leuke dagen en we gaan ons nu richten op een paar dagen Valencia. Alleen weten we nog niet of we blijven overnachten in Valencia of dat we terug naar huis komen en een keer nog eens gaan. Valencia kennen we inmiddels door en door. We willen daar ons petekind en haar ouders ontmoeten. Het is maar een uurtje met de trein verderop. We zullen zien en houden jullie op de hoogte.

Voor nu:

“Hasta pronto” !!