Onvoorstelbaar, dat we nu alweer voor de achtste keer in Spanje overwinteren.

De eerste week zit er alweer op. De tijd vliegt ook hier aan ons voorbij. De rit hiernaartoe was wel wennen. Normaal lag onze lieve Ghita op de achterbank en keken we zowat iedere 5 minuten om of alles nog in orde was met haar. Deze keer lag de achterbank vol met alles wat normaal in het dakkoffer lag. Pffff… Ghita wordt vreselijk gemist door ons allebei. Maar, het is ook wel erg dubbel. Jullie weten allemaal dat we álles maar dan ook álles opzij hebben gezet voor haar. Zij was nummer één van ons gezinnetje. Niets was ons teveel. En wat wás het een probleemhondje. Slechts één jaar van haar bijna 16-jarige leventje zijn we níet naar de dierenarts hoeven gaan. Alle andere jaren waren we vaste klant óók in Spanje en heb ik zelfs al gekscherend aan de dierenarts gevraagd of hij geen goedkopere tienrittenkaart kon introduceren voor ons. Een heel, maar dan ook heel dik boek kan ik over haar schrijven. Vanaf dag één darmproblemen , allergische reacties op spuiten en vlooienmiddelen tot de diagnose levenslange gewrichtsproblemen op éénjarige leeftijd aan toe…. enz. enz. enz. Gedurende haar laatste weken at ze héél slecht. Ander voer dat we al hadden gekocht voor Spanje lustte ze ook al niet meer en gedurende haar laatste dagen at ze helemaal niet meer. En áls ze al een beetje at kwam het er weer meteen uit. Ze was een halve kilo afgevallen. Ze was steeds vaker de weg kwijt. Naar buiten wilde ze niet meer en interesse in haar buggy, haar heiligdom, was nihil. Ze voelde zich gewoon niet meer lekker in haar vel. We zijn naar de dierenarts gegaan en die constateerde bovenop haar al maandenlang durende hoest en dementie ook nog een te lage lichaamstemperatuur en hartritmestoornissen. Ghita was gewoon “op”. De dierenarts zei dat áls we nog iets wilden proberen het alleen palliatief zou zijn…levens-rekkend, voor misschien een of twee weken, of een maand. We hebben woord gehouden en haar op een waardige manier laten gaan. Iets wat Huub en ik al heel lang geleden hadden afgesproken. Géén lijdensweg voor Ghita. Hoe dan ook, we hadden een vreselijk lief en intelligent hondje waar we ook heel veel leuke dingen mee hebben beleefd. We missen haar als lief hondje maar zijn ook opgelucht dat we die enorme zorgen over haar niet meer aan ons hoofd hebben. Lieve kleine Ghita, ook nú ben je bij ons, alleen in een andere gedaante. We vergeten je nooit! Rust zacht, kleine lieve “muizenkeutel”.

De rit hiernaartoe is goed verlopen. Geen akelige ongelukken onderweg of mega-opstoppingen. We waren al vroeg in Dijon. Aan de overkant van ons hotel is een groot shopping center en een heel grote Carrefour. Het was voor het eerst dat we daar gezamenlijk naar toe konden gaan en een hapje buiten de hotelkamer konden eten. Nou, dat laatste hebben we geweten. We bestelden een steak. Garnituur zou erbij worden geleverd, en we vroegen beiden een glaasje witte wijn. Op de kaart stond Euro 10,85 voor de steak. We kregen een steak met een pepersaus die niet op pepersaus leek met wat franse frietjes. Toen we mochten afrekenen kwam de serveerster aan ons tafeltje en zei : dat is dan 36,20 euro. We kregen geen rekening. Heel raar! Maar je bent natuurlijk moe en niet helemaal bij de pinken. Bij het naar buiten lopen zei ik nog tegen Huub, dan hebben we dus 14,50 euro betaald voor 2 glaasjes witte wijn. Huh????? Ik ga terug. Nee, zei Huub, laat nou. Maar nee, dat zit me echt niet lekker. Ik vraag aan de serveerster hoe het kan dat we zoveel moesten betalen. Ze gaf aan dat we 2 “Bavette” (á 11,60) en 2 witte wijn hadden gekregen en dat het klopte. “Nee” zei ik, we hebben 2 steaks gehad á 10,85. Oh zei ze doodleuk, maar dat is hetzelfde hoor! He? Waarom kost het een dan 75 cent per stuk meer? Onbegrijpelijk. Nee zegt ze, de rekening komt op 34,20 totaal. Ik haakte in en zei gelijk dat ik dan sowieso al 2 euro teveel had betaald. Ze liep gelijk naar de kassa, nam 2 euro eruit en gaf dat terug. We voelen ons getild! Echt wel. Hier gaan we dus NOOIT meer terug. Zo ga je niet met je gasten om! Huub heeft gelijk bij thuiskomst een negatieve recensie gegeven. Alweer een les geleerd……in den vreemden éérst naar de recensies kijken en dán pas een restaurantje kiezen. We waren niet de enigen die zulke negatieve recensie plaatsten……..

En dan kom je aan in Benicassim. Het voelt écht als thuis! Alsof je nooit bent weg geweest. Je weet inmiddels hoe je je appartement gaat gebruiken, waar je alles neer wilt zetten en hoe je alles in wilt ruimen. Wel zo fijn! Maandagavond zijn we naar het dorp gegaan. Even een lekker stukje lopen. Het was razend druk in het dorp en er was weer eens wat loos… Halloween werd er gevierd. Zowat iedereen van jong tot oud liep in Halloween kleding. Heel leuk. De optocht werd weer een succes. De tractoren van de boeren worden altijd ingezet, of het nu gaat om Halloween, Driekoningen, de San Antoni optocht of Carnaval, die boeren maken zich hier verdienstelijk door van alles en nog wat door de straten te trekken met hun tractoren.

Voor de rest hebben we het rustig aan gedaan deze week. Even acclimatiseren. Het weer is fantastisch, volop zon en 24-27 graden. Volgende week gaan we ook nog even op ons gemakje verder en de week daarna willen we beginnen met wat rond te reizen. Als eerste willen we een paar dagen naar Barcelona. We verheugen ons erop en houden jullie op de hoogte met verhalen en foto’s.

Tot gauw!!